Мая вёска- мой аграгарадок

   

Я хачу расказаць пра сваю родную вёску Паляцкішкі, што раскінулася сярод палёў і лугоў, акаймавана лясамі, упрыгожана вочкамі сажалак, у якіх дзеці вудзяць рыбу.

   Невялічкая, непрыкметная, на першы погляд, вёсачка: дзве перакрыжаваныя цэнтральныя вуліцы,  клуб, 2 магазіны, бібліятэка, ФАП, дзіцячы садок, школа.

   Цяпер наша вёска асабліва прыгожая, у 2008 годзе яна атрымала статус аграгарадка,  побач з драўлянымі пабудовамі ўзвышаюцца двухпавярховыя катэджы, бялеюць цагляныя дамы, з’явіліся новыя пабудовы. Праз Паляцкішкі бяжыць асфальтаваная дарога, што вядзе да райцэнтра. 

Упрыгожвае вёску школьны будынак, за вёскай  – пагранпост "Драбішуны".

   Як многа значыць гэтая вёска для нас, яе жыхароў! Колькі цікавага, дзівоснага ўвабрала яна за доўгія гады сваёй гісторыі, што авеяны легендамі сівай даўніны.

  Назва вёскі, у якой мы жывём, не павінна заставацца таямніцай. Звярнуўшыся да “Кароткага тапанімічнага слоўніка” В.А.Жучкевіча, я знайшла адказ на пытанне, што мяне цікавіла: Паляцкішкі – назва, вытворная ад літоўскага прозвішча Палецкіс.

   Паляцкішкі – родныя майму сэрцу мясціны. Гэта край майго дзяцінства і юнацтва, гэта радзіма майго бацькі, маіх дзядоў і прадзедаў. Мой родны кут.

   Самае вялікае багацце вёскі – гэта яе жыхары, людзі добрыя, шчодрыя, працавітыя. Яны любяць жыццё, сваю родную зямлю, працу. З іх маленькіх біяграфій складаецца біяграфія ўсяго краю. Жыццё і лёс кожнага вяскоўца маглі б стаць сюжэтам цікавай кнігі, а самі жыхары – галоўнымі яе героямі. Гэта была б кніга, па якой маглі выхоўвацца пакаленні новага тысячагоддзя. На жаль, такая кніга яшчэ не напісана.

   Людзі гэтыя розныя па свайму характару, але іх аб’ядноўвае адно - уменне многія гады працаваць з неаслабленнай энергіяй, рабіць усё з выключнай добрасумленнасцю.

   У нашай мясцовасці ёсць такія людзі, ад якіх заўсёды зыходзіць цеплыня, сардэчнасць, з якімі, нягледячы на рознасць узросту, цікава пагаварыць, проста пабыць побач. Сярод іх – Гелена Казіміраўна Івашкевіч. Яна прыгожа знешне, прыгожа ўнутрана, багата сваёй жаноцкасцю, чалавечнасцю. Як кажа сама Гелена Казіміраўна, сакрэт яе лёсу – гэта Вера і Надзея. Жыццё чалавека вымяраецца не толькі гадамі, але і тымі справамі, што ён зрабіў. Доўгі час (да пенсіі) Гелена Казіміраўна працавала на ферме, мае 37 гадоў працоўнага стажу.  Дзяржава па-дастойнаму ацаніла яе працоўную дзейнасць: Гелена Казіміраўна была ўзнагароджана ордэнам Працоўнага Чырвонага Сцяга. Сёння яна знаходзіцца на заслужаным адпачынку, але цікавіцца грамадска-палітычнымі падзеямі, любіць чытаць газеты, глядзець тэлевізар, быць у курсе сусветных падзей.

   Такімі звычайнымі, на першы погляд, людзьмі багата наша вёска. Але кожны з  іх - гэта непаўторнасць лёсу. Нашай моладзі ёсць з каго браць прыклад. Аднавяскоўцы – гэта наш гонар. А якая дзіўная ў нас прырода?!

                                                 Янкелайць Дар’я, 8 клас